ادامه ی تحصیل در مهندسي نفت مساوی است با عدم استخدام

نمیدانم ولی پیش تر ها قلمم صریح تر بود،حالا لکنت گرفته است حق دارد، آخر بیچاره نمی داند کجای این ظلم عریض و طویل را به تصویر بکشد.

از زجر سالها غربت و تنهایی در گوشه ای از این آب وخاک که فقط خاک داشت نه آب که بگذرید ،تازه میرسید به ابتدای قصه ای که پر شده است از غصه ی تباهی سالهایی که گذشت.

خیلی ها خیلی از داشته هایمان، خواسته هایمان حتی گاهی باورهایمان را ذبح میکردیم برای رسیدن به گردن آویزی به نام "گروه الف دانشگاه صنعت نفت"، پیر میشدیم در لباسی به نام جوانی، آنجا که ما بودیم آسمان هم گاهی نفسش میگرفت و پر میشد ازبغض ،حتی برج دانشکده یمان هم خسته بود! پر از ترکش، زخمی درست مثل روح ما .ولی همچنان ما بودیم و شوق وصل گردن آویزی که ما را مسحور کرده بود ،آن روزها وعده های بورسیه واستخدام معبود ما بود و چیزی غیر از آن در نظر ما جلوه ای نداشت. سرمست میخواندیم "در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم /سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور" .تک تک ثانیه ها را میشماردیم به امید تمام شدن دوره ی چهار ساله ی تحصیلمان ،به امید آینده ای که هر شب روی بوم خیالمان نقش میزدیم ،به امید روزی که بتوانیم فرش کنیم تمام رویاهایی که مادرهایمان برایمان میبافتند.

ولی افسوس همیشه آخر قصه خوش  نیست!حالا ما میان زمین و هوا گرفتار شده ایم نه راه پس داریم نه راه پیش، هر لحظه ناامیدی برگ تازه ای رو میکند ، امروز حتی حق ادامه ی تحصیل را از ما گرفتند ،می گویند یا از تحصیل منصرف شوید یا همین گونه سرگردان باشید استخدام هم نداریم!!..لغو تعهد آن هم به صورت واضح از طرف ما ! به پروردگار علی سوگند رنج است، رنج است خودتان بخواهید با دستان خودتان خانه ی امالتان را که برای خشت خشت آن زجر کشیدید نابود کنید ،و زجر آورتر زمانی که دیگران آرام و بی صدا نابودش کنند،همان کاری که وزارت فخیمه ی نفت یکسال است پیدا و پنهان انجام میدهد.زندانی شده ایم در برزخی که فریب دیواره ها ی پر زرق و برقش را خوردیم ،حالا شده ایم سیلی خور ناامیدی ها و حسرت ها. ما را اسیر کرده اند و هر لحظه دیواره ی اسارت را تنگ تر میکنند و هر روز از ظلمی تازه رونمایی میکنند. ناخواسته وارد معرکه ای شده ایم که هم از در میخوریم هم از دیوار،این روزها طعنه های دوستان و آشنایان هم شده است نیشی بر نوش ما!

واقعا جرم چیست؟!مجرم کیست؟! همان پروردگار علی میداند وبس...!